przy starcie

См. также в других словарях:

• blok — m III, D. u, N. blokkiem; lm M. i 1. «duża foremna bryła kamienia, betonu itp.» Blok skalny. Blok granitu, węgla, lodu. ∆ Blok chałwy, czekolady itp. «duża, prostokątna bryła czekolady, chałwy itp.» 2. «duży, wielopiętrowy budynek o powtarzalnych …   Słownik języka polskiego

• krokodyl — m I, DB. a; lm M. e, D. i a. ów 1. zool. «Crocodylus, gad drapieżny z rzędu o tej samej nazwie występujący w około dwudziestu gatunkach; odznacza się długim ciałem pokrytym tarczkami rogowymi i długim pyskiem; żyje głównie w słodkich wodach… …   Słownik języka polskiego

• osiąg — m III, D. u, N. osiąggiem; lm M. i lotn. zwykle w lm «techniczne możliwości statku powietrznego wyrażone określoną wielkością fizyczną, np. największą prędkością lotu, wznoszenia, pułapem, długością rozbiegu przy starcie itp.» …   Słownik języka polskiego

• skapotować — dk IV, skapotowaćtuję, skapotowaćtujesz, skapotowaćtuj, skapotowaćował lotn. «o samolocie: uderzyć przodem kadłuba o ziemię albo przewrócić się przez przód do góry podwoziem przy starcie lub lądowaniu» …   Słownik języka polskiego

• ściągarka — ż III, CMs. ściągarkarce; lm D. ściągarkarek lotn. «urządzenie pomocnicze służące do ściągania końcówki liny holowniczej przy starcie szybowca» …   Słownik języka polskiego

• stawać — ndk IX, staję, stajesz, stawaćwaj, stawaćwał stanąć dk Vb, stawaćnę, stawaćniesz, stań, stawaćnął, stawaćnęła, stawaćnęli 1. «unosić tułów opierając wyprostowane nogi na ziemi; wstawać, dźwigać się na nogi» Stanąć na baczność. Stawać na palcach.… …   Słownik języka polskiego

• miejsce — n I; lm D. miejsc 1. «wolna przestrzeń, którą można zająć, zapełnić czymś, gdzie można się zmieścić albo coś umieścić» Wolne miejsce w walizce. Miejsce na książki. Mieć mało miejsca w mieszkaniu. Szafa zabiera dużo miejsca. Chodźcie tu, jest dość …   Słownik języka polskiego

• rozprawa — ż IV, CMs. rozprawawie; lm D. rozprawaaw 1. zwykle w lm «omawianie, roztrząsanie czegoś; debata, dyskusja, obrady» Rozprawy sejmowe, parlamentarne. Toczyć długie rozprawy na jakiś temat. 2. «rozstrzygnięcie sporu, zatargu, zakończenie konfliktu,… …   Słownik języka polskiego

• zgrzyt — m IV, D. u, Ms. zgrzytycie; lm M. y «odgłos powstający przy tarciu o siebie twardych przedmiotów (np. metalu o metal lub drewno, szkło, zębów o zęby)» Przenikliwy, ostry zgrzyt. Zgrzyt łańcuchów. Zgrzyt klucza w zamku. Zgrzyt piły. Zgrzyt… …   Słownik języka polskiego